bir köprü uzaklıktayken diğer kıta, her gecerken ben o kopruyu asya'dan avrupa'ya isil isil bogazin ustunde olmaktan mi gece makyajlı yüzüyle gorup buyulenmekten mi bir kez daha sansli hissettim kendimi bu sehirde dogmaktan bu sehirde buyumekten bu sehirde asik olmaktan bu sehirde aci cekmekten.. biraz daha iyi anladim ironiler olmadan dil, dil olmuyordu ana dil olmadan ironi olmuyordu anadilsiz ben, "ben" olmuyordu. iki kasini burusturup acikli ses tonunla"abi benim hic anadilim olmadi" dediginde bi bu cografyadaki insanlar anlayip gulumsuyordu.. bu sehrin ironisi de belkibu kadar guzel olup, bu kadar kiymetinin bilinmemesiydi.. ama o kadar gucluydu ki bu savurganligimizin altindan bi o kalkabilirdi kirlettikce biz onu, "ben istanbul'um, hepinizden buyugum" diyebildi.. ondandir bi biz hem yasadik doyasiyabi biz biraz korktuk hep ondan..
"Benim içimde yeni bir heves var canlarım. Kendim olma hevesi."