"İnsanın çocukluğu, anavatanıdır" demiş Doğan Cüceloğlu bir kitabında. Çok etkiledi bu cümle beni. Sezen Aksu'nun son albümü 'Öptüm' ü dinlerken de bu cümle vardı kafamda. Çünkü Sezen Aksu, benim çocukluğumdu. Gülme sebeplerimden biriydi. Temiz çarşaf kokulu yatağıma girdiğimde, içeriden gelen, ince belli bardakla çay kaşığının dansının sesiydi. Annemin sesiydi. Babamın sesiydi. Bitmek bilmez şarkı söyleme hevesimdi. Mehmet Ali Erbil'le Çiğdem Tunç 'un yaptığı Değiştir yarışmasını aile meclisinde oynadığımızda, rahatça sırtımı yasladığım yüzlerce şarkının sahibiydi. Sezen Aksu, çocukluğumdu. Tabi ki her ergen gibi, ben de büyürken, çocukluğumu hoyrat bir şekilde odanın en görünmez köşesine attım, 12 yaşında The Spice Girls, Backstreet Boys gibi çerezler 14'ünde Marilyn Manson Bon Jovi gibi sertler, ilk üniversite zamanları Norah Jones, Björk, Alanis gibi kadın sesler, ikinci üniversite zamanları Chopin, Mozart, Tchaikovsky, Rachmaninov klasikler
"Benim içimde yeni bir heves var canlarım. Kendim olma hevesi."