Ferrari'sini Satan Sezgin

İşler çığrından çıktığında, daha fazla birşey taşımayacağımı hissettiğim anlarda, bedenimde sinsi sinsi birikmiş enerji patlamaya hazır olduğunda vuruyorum kendimi sokaklara, gidiyorum dere tepe yollarda. Sanki dertler, sıkıntılar, yediğim haksızlıklar, kalbimi kıranlar, yemeye çalışıp da yutamadığım büyük lokmalar hepsi  peşimde, ama bir türlü bana yetişemiyorlarmış gibi. Öyle bir özgürlük, öyle bir özgüven, öyle bir mutluluk hissi ki, koşmadığım zamanlar bunu tarif edebilmem zor.  Koşmak için ne fazla bir ekipmana ihtiyacınız var, ne müthiş bir spor bilgisine, ne de aylık  spor salonu üyelik kartına. İnsan bedeninin kaldırabileceği en minimalist, ama bi o kadar da en kafa rahatlatıcı spor dalı zannımca. Koşarken hayatın aktığını iliklerime kadar hissediyorum. Hayat saniye saniye, hiç durmadan, hızlı hızlı akıyor ve benim tek yapabileceğim, onun içinden geçerek ilerlemek. Fazla durmadan, geriye bakmadan, bir önceki dakika için pişmanlık duymadan, bir sonraki adım için endişelenm