Ferrari'sini Satan Sezgin

Rotterdam, 2013 Öyle  bir yol seç ki kendine, en küçük taşları bile sana özgü olsun. Hani istemiyorsan ölme mesela, Parfümün Dansı’da sırf canı istemediği için ölmeyen Alobar gibi. İlle öleceksen de kendi istediğin gibi öl. Daha da iyisi, yaşarken istediğin gibi yaşa. Ama, yaşarken ölme mesela. Bence en kötüsü o, eğer birisi fikrimi soracak olursa. Çık çıkabiliyorsan bulunduğun o odadan. Gir bak bi’ diğer odalara. Hepsinin penceresi ayrı, hepsinin penceresinden görülen manzara ayrı. Bak o pencerelerden bir bir dışarıya. Zordur başta, ama gitgide daha çok keyif alıyorsun, bir kez tadına vardıktan sonra. Bak göreceksin o zaman, ekşi bir his bırakacak zamanla “Şuna bak ya, ne anormal” demenin verdiği tad ağzında. Bir gün postane kuyruğunda beklerken, altında slip beyaz iççamaşırından başka birşey olmayan, gömleğinin tüm düğmeleri açık, saçları uzun bir adam görüp, gülümse hakeza. Teşekkür et: Ya birilerinin yüzümüze yüzümüze attığı bu tokatlar da olmasa? Delilikse bunun adı, ö

Emerson “Eylemlerinizde çekingen davranmayın, hayat dediğiniz bir deneyler bütünüdür” dediğinde, ben geçtiğimiz haftasonunu henüz yaşamamıştım. Eurovision, çok yakınlarıma, Viyana’ya gelmişti; günlerden Perşembe olmuştu; benimse içimdeki iki ses hala birbiri ile kavga ediyordu. Biri “Kalk gidelim, herkes orada, eğlence orada, çocukluk hayalin orada” diye taklalar atıyordu, diğeri ise “Başlatma çocukluk hayaline; tonlarca iş burada, az para burada, oturup kara kara geleceğini düşünme burada” diye söyleniyordu. Biraz zor oldu, ama bir şekilde iki sesi uzlaştırmayı başarıp, çamaşırlarımı makineye attım ve Sevnur’u aradım. “Sevnur, yarın sabah Viyana’ya gidelim mi?” “Olur.” “Ama param yok?” “Benim de yok. Ama bu haftasonundan kazanacaklarım, akıl sağlığım için elimdeki son 100 Euro’dan daha faydalı olabilir.” “Hmm, doğru. Çok para harcarsak, bir süreliğine yemek yemeyi, saçlarımı kestirmeyi ve çamaşırlarımı yıkamayı bırakabilirim.” “?!?!” Bir saat içinde, Airbnb sayesin