Şarkı söylemek zor iş. Sadece ağzınızı kocaman açmak, damağınızı kaldırmak, diyafram nefesi kullanmak, ve aklınızdan tüm bu teknik şeyleri geçirirken bir taraftan şarkıya ruh katmak zorunda olduğunuz için değil. Birilerinin karşısında kendinizi tamamen çıplak hissettiğiniz için. “Etim sizin, kemiğim yanınızdakinin” der gibi kendinizi karşı tarafa emanet ettiğiniz için. Birçok kişinin derdi kırılganlıklarını, zayıflıklarını, güçsüzlüklerini saklamak iken, siz bunları kendinize kaynak edindiğiniz için. O yüzden, dün küçük öğrencim kendi konserinden tam 1 dakika önce hüngür hüngür ağlamaya başladığında, önce şok olup ne yapacağımı bilemesem de, aslında en derinlerde hiç sorgulamadan şıp diye anlayıverdim neler hissettiğini. O güzel sesini ve yeteneğini insanlardan esirgemesin istedim. Ama “Herkesin önüne çıkıp şarkı söyleyecek güvenim yok” gibi net bir cümleyle gelen 8 yaşındaki kocaman bir adama denecek kaç tane cümle var ki dünyada? Önce sakinleştirip, ikna etmeye çalışsam da, du
"Benim içimde yeni bir heves var canlarım. Kendim olma hevesi."