S on iki yazdır Türkiye’nin güneybatı civarlarında demleniyorum Ağustos sonlarında. Geçen yaz Datça’yı keşfetmiştim; bu yaz ise İzmir’den başlayıp Güzelçamlı, Bodrum, Mazı Köyü rotalı bir Ege turu yaptım. Hepsinden de çok keyif aldım. Bunları ayrı bir yazı konusu yapmak istiyorum. Fakat öncelikle söylenmek istediğim bir konu var. Çünkü canımı acıtıyor, göz zevkimi bozuyor ve sinirime dokunuyor. Tüm bu gezdiğim yerlerin zevksiz mi zevksiz bir ortak noktası: Yer, deniz, orman dinlemeyen atıklar. Türkiye kah keşfedilmiş (ve darp edilmiş), kah keşfedilmemiş bir çok doğal güzelliği barındırıyor içinde; kabul. Ama bizim de bu doğal güzelliklere borçlu olduğumuz bazı doğal görevler var diye düşünüyorum. Temiz tutmak, bakımını yapmak, arada nabzını ölçmek, nefes alıp almadığını kontrol etmek gibi. Nasıl ki evimizde çiçeğimize su, kedimize mama veriyoruz; tatile giderken komşulardan eve bir göz kulak olmalarını rica ediyoruz; gördüğümüz enfes güzelliklere de bunun hiç olmazsa bir onda b
"Benim içimde yeni bir heves var canlarım. Kendim olma hevesi."