Hangisi daha üzücü? Dillerini doğru düzgün bilmediğim insanları anlamak için sarfettiğim delice efor mu, aynı anadili paylaştığım insanları ne kadar uğraşsam da anlayamamam mı? Nereye aidim? Hangisiyim? Deniz miyim, göl müyüm? Dağ mıyım, saray mıyım? Orada sizden, burada onlardan mıyım? Bu kadar hissetmesem o kadar yorulmaz mıyım? Bir de ben nerede yaşlanacağım? Beni bırakın yazıp duracağım. Konuşamadıklarımın hepsini kafiyelerle kusacağım. Ne kadar boş insanlar olduğunuzu çaktırmadan anlatacağım. Siz makyajlarınızı yapın, maskelerinizi takın; ben daha bir duş alacağım. Lütfen beni beklemeyin, yemeye başlayın; ben önce biraz kusacağım. Tüm aktivistleri iyi, tüm psikologları dertsiz, tüm beyaz saçlıları yaşlı sandığım zamanlar vardı. Ama artık büyüdüm. Peki bu içimdeki duygu fırtınası? İyiyken kötü. Kötüyken iyi. Kötüyken daha da kötü. İyiyken çamur gibi, bok gibi, sümük gibi. Biliyor musunuz bu hissi? Ben ergenliğimi özledim. Annemle babamın salonda çayı karıştırma sesini dinlerken h
"Benim içimde yeni bir heves var canlarım. Kendim olma hevesi."