Perfect Sense diye bir film izledim önceki gün. İnsanlar duyularını kaybetmeye başlıyorlar. Hastalık gibi, ama bir virüs değil. Çaresi aranıyor, ama kaçış yok. Bir duygu yoğunluğu basıyor; ya hüngür hüngür ağlıyor, ya deli gibi seviniyor, ya da terelliler basıyor öfkeleniyor insanlar. Sonra bir duyularını kaybediyorlar. Önce koku terkediyor. Koklayamayan insanlarla doluyor dünya. Sonra hiç beklemedikleri bir anda tad alma duyularını kaybediyorlar. Sonra işitme.. Ve böyle gidiyor. Çok karanlık, çok iç burkucu. Fakat her seferinde ayağa kalkıp, hayatı devam ettiriyorlar. İnsan bu, sürekli yas tutamıyor. Tad alamasalar da restoranlara gitmekten vazgeçmiyorlar, eski adetler madem yok, yenilerini yaratalım diyorlar. İşaret dili öğreniyorlar, tad alaman yemek yapmaya başlıyorlar, hayata tutunuyorlar. Nereye kadar diyorsunuz, değil mi? Ben de aynısını soruyorum, nereye kadar? Sevdiğimiz şeyleri birbir elimizden aldılar, haklarımıza tecavüz ettiler, bir özür bile dilemediler. Önc
"Benim içimde yeni bir heves var canlarım. Kendim olma hevesi."