Adı üstünde Sevgililer Günü ve o günün omuzlarımıza bindirdiği yükler sebebiyle ağrıyan sırtlarımız hakkında bir şarkı 14 Şubat/Sırtım Ağrıyor. Sinsi sinsi içimizi kemirip yanımıza yatan, bizi bile uyutan ama kendileri uyumayan canavar düşüncelerimiz de var içinde; birilerinin doğurduklarını hiç acımadan doğrayan caniler de. Yani aslında çok da neşeli bir şarkı değil. Fakat şarkıyı sahne performansı çok şen şakrak geçti. Gülenler ve kahkaha atanlar çok bol oldu, bir yerde dayanamayıp ben bile sözlerin ortasında gülmeye başladım. Sebebini bilmiyorum. Sanırım sadece benim kafamın içinde döndüğünü sandığım deli saçma cümlelerde birşeyler buldu dinleyenler kendilerinde o gün. Çok da güzel oldu.
Benim içinse hafif komik olan birkaç durum daha vardı. Bunları paylaşmak istiyorum. Çok sevgili gitarist arkadaşım Manuel Stübinger’den bu şarkıda bana gitarla eşlik ederken ayrıca loop station da kullanmasını rica etmiştim. Bilmeyenler için ne olduğunu söyleyelim. Sesinizi veya çaldığınız bir enstrümanı sahne üzerinde kaydedip tekrar ettiren (yani loop’a alan) bir araç. Mesela bir ritm çalarsınız, o alttan devam ederken üstüne başka bir ritm eklersiniz, o ikisi devam ederken üstüne şarkı söylersiniz. En son popüler örneğini bu seneki Eurovision'da Netta, Toy şarkısında yapmıştı. Bizim şarkıda ise girişte Manu’nun gitarın üstünde attığı ritm, şarkı boyunca devam edecekti ve biz de üstüne iki gitarla eşlik edecektik. Şarkının başında tempoyu benim vermem gerekiyordu. Fakat ben heyecandan çok hızlı saydım ve Manu da o gazla şarkıya başlamış bulundu. Bir kere başlayınca da durdurmak veya yavaşlatmak mümkün olmadı. En başta bir taraftan şarkıyı söyleyip bir taraftan da “ulen çok hızlı oldu bu, bir şeye benzeyecek mi acaba?” diye düşünürken, bir yerden sonra kendimi müziğe bıraktım ve performansın tadını çıkarmaya başladım. Nitekim iyi ki de yapmışım. Bu haliyle şarkı beklediğimden bambaşka bir kılığa büründü. Hüzünlü ve karanlık sözler canlı bir altyapı ile birleşince, anlamları farklı farklı parladı. Belki provalarda aklıma kendiliğinden gelmeyecek bir fikir, geldi beni sahne üzerinde buldu.
Kendini davet ettiren tek fikir şarkının temposu değildi. Sözlerin bir yerinde kullandığım bir kelime, ne kadar çok çalışırsam çalışayım şarkıyı söylerken hep aklımdan çıkıyordu. Belli ki ısınamamıştım, oturmamıştı şarkıya. Ama yenisini de bulamıyordum. “Umarım unutmam sahne üzerinde” falan derken, ağzımdan bambaşka bir kelime çıkıverdi konserde. Demek ki aradığım sihirli kelime buydu. Gelmek için de en uygun zaman olarak yine sahne üstünü tercih etmişti.
Müzik benim için zaten böyle birşey. Katı kurallarımı, doğrularımı, yanlışlarımı evde bırakmam gerekiyor. Şarkılar da benimle beraber büyüyorlar, evriliyorlar, değişiyorlar. Bazen yukarıda anlattığım örnekler gibi başlarına buyruk hareket ediyorlar. Ama kendimi onlara bıraktığım zaman, genelde beni yüzüstü bırakmıyorlar. 14 Şubat/Sırtım Ağrıyor, konser kaydı ile Youtube’da. Umarım siz de seversiniz. Sırtınıza dikkat, sevgiler.
Yorumlar