Eurovision 2015 ve Viyana

Emerson “Eylemlerinizde çekingen davranmayın, hayat dediğiniz bir deneyler bütünüdür” dediğinde, ben geçtiğimiz haftasonunu henüz yaşamamıştım. Eurovision, çok yakınlarıma, Viyana’ya gelmişti; günlerden Perşembe olmuştu; benimse içimdeki iki ses hala birbiri ile kavga ediyordu. Biri “Kalk gidelim, herkes orada, eğlence orada, çocukluk hayalin orada” diye taklalar atıyordu, diğeri ise “Başlatma çocukluk hayaline; tonlarca iş burada, az para burada, oturup kara kara geleceğini düşünme burada” diye söyleniyordu. Biraz zor oldu, ama bir şekilde iki sesi uzlaştırmayı başarıp, çamaşırlarımı makineye attım ve Sevnur’u aradım.

“Sevnur, yarın sabah Viyana’ya gidelim mi?”

“Olur.”

“Ama param yok?”

“Benim de yok. Ama bu haftasonundan kazanacaklarım, akıl sağlığım için elimdeki son 100 Euro’dan daha faydalı olabilir.”

“Hmm, doğru. Çok para harcarsak, bir süreliğine yemek yemeyi, saçlarımı kestirmeyi ve çamaşırlarımı yıkamayı bırakabilirim.”

“?!?!”

Bir saat içinde, Airbnb sayesinde kendimize kalacak süper uygun fiyatlı bir yer ve gidiş dönüş otobüs bileti  bulmuştuk. Tabii ki, biletleri aylar öncesinden biten Eurovision gecesini canlı seyretmek gibi bir ihtimalimiz yoktu, ama olsun, cafe’lerde, sokaklarda göstereceklerdi elbet birşeyler. Zaten sokaklarda gülüp eğlenmeli hippi eğlencesinden yükseklerde de gözümüz yoktu. İşte tam burada Emerson devreye girdi. Bizim bu çekingenlikten bin fersah uzakta eylemimize cömert bir şekilde karşılık verdi, ve Viyana’ya indiğimiz andan itibaren, üzerimize yağan şans yağmuru ve normal yağmur (?!) hiç durmadı. Arkadaşlarımızın 5 ay önceden ruhen, 5 saat öncedense fiziken hazırlanmaya başladıkları mühim geceye, biz birkaç saat kala, ”Elimde fazla bilet var, gitmezseniz çöpe gidecek” kısa mesajı ile başladık. Velhasıl yoldan gelmiş, aç, uykusuz, terleyen hallerimizle Eurovision’u en önden izleme hikayemiz böyle gerçekleşti.

Şarkıları kanlı canlı, yerinde dinlemek, ekran karşısında dinlemekten çok daha keyifliymiş. Sadece performansların değil, etrafta koşup duran kameraların, ekranda ülke tanıtım videosu dönerken ışık hızında yenilenen sahnenin, ve sanatçıların şarkılarına başlamadan önceki son 30 saniyede yaşadıkları kalp atışlarının da parçası olmuş olduk. Ekrandan çok alalade görülen kendi etrafında dönme hareketinin bile, kimbilir kaç kere çalışılmış, komplike, prova gerektiren bir iş olduğunu anladık.

Benim kişisel favorilerim Belçika, Estonya, Slovenya ve İtalya idi. İsveç kazandı, onu da sevdik. Ama zaten farkettim ki, Eurovision artık birinci olma meselesi değil. Katıldığımız şov sonrası partide, eski yıllardan kazanamamış, hatta ilk 10’a bile girememiş bazı şarkılara, kazanmış bazı şarkılardan çok daha fazla eşlik edildi. Ayrıca organizasyon, genç sanatçıların kendilerini göstermeleri ve Facebook/Instagram sayfalarına birkaç yüzbin fazla takipçi katabilmeleri için büyük bir fırsat yaratıyor, ki günümüz dünyasında albüm satmaktan daha da önemlisi bu sanırım. Zira, sıfır puanla yarışmayı bitiren Avusturya ve Almanya temsilcileri bile Facebook sayfalarında bu işten gayet memnun ayrıldıklarını belirten, biraz da kendilerini ti’ye alan yazı ve video’lar paylaşmışlar.  

Sadete gelirsek, Sezgin der ki, tamam, Eurovision’u çok ciddiye almayın, ama sadece final gecesi ekranlardan yarım yamalak izleyip “Kimse umursamıyor zaten” diye şarkılara burun da kıvırmayın. Bir fırsat yaratın, telefon faturasından, son model i-phone’dan, ya da benim gibi yemekten içmekten kısın;  gidin;  o atmosferi bir de yerinde yaşayın. Şarkıları en az birkaç gün öncesinden dinleyin. Adı “şarkı yarışması” olsa da, Eurovision artık bundan çok daha ötesi. Büyük bir şov, bir hafta boyunca Avrupa’nın (ve artık Avustralya’nın) çeşitli yerlerinden insanların birbirleri ile kaynaştıkları bir festival. Eleştirilecek yanları var mı? Elbette. Onları ayrı bir yazıda ya da sohbette keyifle tartışalım. Ben bugün ekranlardan uzak, işin kalbinde yaşanan, belki de öyle görmek istediğim için gayet naif bulduğum yönlerini yazmak istedim sadece.

Şimdilik Eurovision da bitti, yağmurlar da. Bizse evimize döndük. Gelecek sene İsveç’te görüşmek üzere. 

Sevgiyle kalın.

S.